گل به گل، سنگ به سنگ اين دشت
يادگاران تواند
رفته اي اينک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوگواران تواند
در دلم آرزوي آمدنت مي ميرد
رفته اي اينک، اما آيا
باز مي گردي؟
چه تمناي محال،
خنده ام مي گيرد!
