التماست نمي كنم هرگز گمان نكن كه اين واژه را در وادي آوازهاي من خواهي شنيد تنها مي نويسم بيا بيا و لحظه يي كنار فانوس نفس هاي من آرام بگير نگاه كن ساعت از سكوت ترانه هم گذشته است اگرنگاه گمانم به راه آمدنت نبود ساعتي پيش اين انتظار شبانه را به خلوت ناب خواب هاي تو مي سپردم حال هم به چراغ همين كوچه ي كوتاه مان قسم بارش قطره يي از ابر باراني نگاهم كافي ست تا از تنگه ي تولد ترانه طلوع كني اما تو را به جان نفس هاي نرم كبوتران هره نشين بيا و امشب را بي واسطه ي سكسكه هاي گريه كنارم باش مگر چه مي شود يكبار بي پوشش پرده ي باران تماشايت كنم ؟ ها ؟ چه مي شود ؟
يغما گلرويي
