بي‌نام مي‌ميريم
بي‌نام، بي‌نشان.
اجسادمان، پشتِ وانِت‌ها
انبار مي‌شوند.
كسي ـ كه نيست ـ اگر بدرقه مي‌كرد ما را تا گورستان،
نمي‌توانست بداند، كدام پا
ـ همه پوشيده در جورابِ يكرنگِ خاك ـ
جفتِ كدام پاي ديگر است...
شبيه شاخ‌هاي گله‌اي گوزنِ به‌دام‌افتاده
پاها، با انگشت‌هاي همرنگِ مرگ
ـ كه رنگي ميانِ سفيدِ مات و زردِ خاك‌گرفته است ـ
پيچيده‌اند درهم.
سلام مهربان.ببخشيد دير بهت سر زدم.يه خبر خوب:دستم بو باز کردم .عزيز جان هويت گمشده در وبلاگ جديد کنار ((عزيز دل)) به روز شد.منتظرت حضور هميشگيت هستيم...