سپيد جامه و از هر گنه مبراييم
چرا كه جز نفسي در چمن نمي پاييم
كه از غرور، دل پاك را بيالاييم
نه مي رويم به سوداي خود، نه مي آييم
چگونه لاف توانيم زد كه بيناييم
من و تو جاي شگفت است گر نفرساييم
گمان مبر كه به گلشن، من و تو تنهاييم
به چشم خيره گلچين دهر پيداييم
چو روشن است كه پژمردگان فرداييم
فلك بكاهدمان هر چه ما بيفزاييم
مجال نيست كه پيمانه اي به پيماييم
كه آگه است كه تا صبح ديگر اين جاييم
من و تو نيز در آن، از پي تماشاييم
تمام، دختر صنع خداي يكتاييم
همين بس است كه در خواجگيش يك راييم
كه ترجمان بليغ هزار معناييم
رهين موهبت ايزد تواناييم
پي گذشتن ازين رهگذر، همه پاييم
تمام، قطره اين بي كردانه درياييم
چه فرق گر به نظر، زشت يا كه زيبا ييم
كنون بيا كه صف سبزه را بيارييم
كه جور مي كند ايام و ما شكيباييم
براي سوختن و ساختن مهياييم
|
اسير دام هوي و قرين از شدن
اگر دمي و اگر قرنهاست، رسواييم |