در اين غريبه گيها

كه جز گياه و اب همه چيز وارونه مينمايد

و ادم تنهاتر از هميشه است و بهائي ندارد

اشنائي برايم بفرست...

كسيكه باران را ميشناسد...

كسيكه در مشتش به سوغات برايم باران مياورد...

كسي را كه درد را ميشناسد...

و مرهمي در كلامش جاريست