خوش به حال من ودريا و غروب و خورشيد
و چه بي ذوق جهاني كه مرا با تو نديد
رشته اي جنس همان رشته كه بر گردن توست
چه سروقت مرا هم به سر وعده كشيد
به كف و ماسه كه نايابترين مرجان ها
تپش تبزده نبض مرا مي فهميد
آسمان روشني اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشيد كه خود را به دل من بخشيد
ما به اندازه هم سهم ز دريا برديم
هيچكس مثل تو ومن به تفاهم نرسيد
خواستي شعر بخوانم دهنم شيرين شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشيد
منكه حتي پي پژواك خودم مي گردم
آخرين زمزمه ام را همه شهر شنيد

اين شعر محمد علي بهمني رو خيلي دوست دارم/بهمن پارسال اومدن اصفهان و مهمان جشنواره دانشجويي ما بودن/

يه روز غروب رفتيم عاليقاپو/ همونجا اين شعر رو برامون خوندن/ جاي شما خالي/

حالا تقديم به شما به خاطر شروع وبلاگ نويسي ات/ برات تا هميشه آرزوي بهروزي ميكنم گلي خانوم/